Blues2Men (F) Blues Missy Sippy Gent (23-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Blues2Men © Rootsville 2024

Het vierde optreden op rij en we waren nog maar dinsdag. De week was nog niet halfweg en er stond nog één en ander op mijn kalender. Vond ik het erg? Bah neen, belange niet. Vandaag stond alweer een ritje richting Missy Sippy geprogrammeerd. Op het programma daar een Frans bluesduo genaamd Blues2Men. Mij alweer totaal onbekend maar daarvoor niet onbemind. Benieuwd wat dat ging geven.

Blues2Men bestaat uit Christophe “Zeb” Vialle-Moudat (gitaar, resonator, basdrum en zang) en Richie Faret (harmonica en zang) en hun muziek wordt bestempeld als “dirty blues” . Dit duo zag het levenslicht tijdens de lockdown van 2020 en ze wilden zich opnieuw verbinden met hun muzikale wortels zijnde: de Blues.

Hun muziek is royaal doordrenkt met de zwarte Amerikaans blues cultuur, verfijnd en gedragen door de tand des tijds. Met de resonator en de harmonica nemen ze ons mee naar de Mississippi Delta tot aan de mystieke “Crossroads”. Ik keek er toch wel naar uit eigenlijk.

Niet overvol de Missy Sippy vandaag maar toch goed gevuld voor wat op het einde een energiek optreden zou blijken te zijn. Startend met ‘Ad Vitam Blues’ en ‘One Day, One Night’ werd een mooi visitekaartje afgeleverd. Ruige slide gitaar en een snerpende harmonica speelden hier de hoofdrol en die twee ingrediënten zouden de rest van de avond op de voorgrond blijven.

‘Messing With The Kid’ en ‘Hoochie Coochie Man’, twee klassiekers die op bijzondere wijze werden aan de man gebracht. Zodanig dat ze bijna onherkenbaar waren. Ons Frans duo had inmiddels ook goed contact gemakt met de aanwezigen en deze zonder enig probleem aan hun kant gekregen, de sfeer zat er goed in. ‘Talk To Me Baby’ en het fameuze ‘Walking Blues’ werden dan op ons losgelaten, gevolgd door ‘Come Back To Me’ om de eerste set in schoonheid af te sluiten met ‘Love & Hate’.

Ik had het eerste deel wel al kunnen smaken, zonder echter van de sokken te worden geblazen. Richie op de harmonica is een smaakmaker en Zeb kan overweg met de slide, dat is zeker maar voor mij net iets te luid die gitaar.

De pauze liep toch al langer uit dan de jongens hadden voorzien, maar uiteindelijk deden ze toch alweer hun intrede en gingen op hetzelfde élan verder met ‘Rock Me Baby’ en ‘Mama’. Ondertussen was de onvermijdelijk “Hoed” gepasseerd en kon iedereen een milde bijdrage geven als beloning voor hetgeen het duo presteerde. Die gingen ondertussen onverstoord verder met ‘The Night Owl’, ‘I Got You’ en ‘Please Don’t Go’. De harmonica bleef snerpen en Zeb bleef de nek van zijn resonator masseren met de slide. Het geheel bleef ruig en rauw en vooral vettig.

Enthousiast bleven ze wel die twee Fransozen en gaven gas met ‘Blues Train’, ‘I’m Good’ of ‘The Low World’. Uiteindelijk werd de avond afgesloten zoals het was begonnen met ‘Ad Vitam Blues’. Leuke avond maar echt overdonderd was ik niet niet deze keer. Leuk? Zeer zeker, maar daar bleef het bij wat mij betreft. Het kan niet altijd prijs zijn nietwaar. CU guys !!

Marcel